این آنتی بادی بر علیه انسولین داخلی (endogenous insulin) ایجاد شده و در حدود ۲۰ تا ۱۰۰ درصد از موارد دیابت تیپ ۱ مثبت است . بر خلاف ICA ، ظهور IAA به شدت وابسته به سن بیمار می باشد . در حالیکه IAA در 100 درصد از کودکان دیابتی زیر ۵ سال مثبت است ، این آنتی بادی در بیست درصد از بزرگسالان مبتلا به دیابت تیپ ۱ قابل تشخیص است . بر اساس مقالات علمی متعدد ظهور IAA، ریسک دیابت را در خویشان درجه ۱ بطور قابل توجهی افزایش می دهد . سی و هفت درصد از افرادیکه از جهت ۲ آنتی بادی ICA و IAA مثبت هستند دوچار دیابت تیپ ۱ می شوند . در صورت مثبت بودن ICA ومنفی بودن IAA ریسک ابتلاء چهارده درصد در موارد ICA منفی و IAA مثبت ، ریسک ابتلاء شانزده درصد بوده است.
متد : EIA
کاربرد: دیابت تیپ I و تخمین استعداد ابتلاء در فامیل درجه یک
تفسیر :
ایجاد آنتی بادی بر علیه انسولین خارجی در رابطه درمان با انسولین امری شایع است ، ولیکن اغلب از اهمیت بالینی برخوردار نیست . آنتی بادی از کلاس IgG با تیتر بالا ممکن است که عمل انسولین را محدود نماید. در موارد نادر ممکن است که این آنتی بادیها نسبت به گیرنده انسولین بصورت آگونیست عمل نموده و سبب هیپوگلیسمی شوند . تشخیص اتو آنتی بادی بر علیه انسولین، در بیمارانی که تحت درمان با انسولین نبوده اند، دیابت تیپ I را مطرح می سازد .