Allergy diagnostics

Lexicon	Allergy diagnostics
تاریخ ایجاد و یا تغییر	1401/11/24
	زمینه تشخیص آلرژی بر اساس چهار مرحله صورت می گیرد که تکمیل  کننده یکدیگر هستند و عبارتند از: * تاریخچه بیماری * آزمایش پوست * آزمایش خون * تحریک اندام خاص(organ-specific provocation) مهم ترین مبنای تشخیص آلرژی،تعیین دقیق سابقه بیماری است. نتایج مثبت تست های آزمایشگاهی تنها در رابطه با علائم بالینی مفهوم پیدا می کنند. غربالگری افرادی که دارای علائم آلرژی نیستند منطقی نیست و می تواند منجر به عواقب غیر قابل توجیهی شود. تشخیص و ارزیابی آزمایشگاهی تشخیص آزمایشگاهی بخش مهمی از تشخیص مدرن آلرژی محسوب می شود. مهمترین مسئله در این رابطه، تعیین آنتی بادی های اختصاصی از کلاس IgE است که علیه آنتی ژن های خاص تولید و در واکنش های آلرژیک فوری نقش دارند. برخلاف روش‌های آزمایش بالینی، آنالیز سرم از حساسیت و ویژگی بالاتری برخوردار است،سبب ناراحتی بیمارنمی شود و در موارد حساسیت با درجه بالا (مانند آلرژی به سم حشرات)، از خطر واکنش های سخت جلوگیری می‌کند. در حال حاضر فهرست گسترده ای از آلرژن های آزمایشی وجود دارد که می توان از آنها جهت جستجوی محرک آلرژی استفاده کرد. بخش بزرگی از بیماری های آلرژیک را می توان بکمک طیف محدودی از چند آلرژن که اغلب موجب بروز بیماری می شوند ، شناسائی کرد. چنانچه بتوان بکمک تاریخچه بیماری به شناسائی تقریبی از آلرژنها دست پیدا کرد، می توان تعداد محدودی از آلرژن ها را مورد آزمایش قرار داد.در مواردیکه آزمایش مخلوط آلرژنها به وضوح نشان دهنده حساسیت باشد، می توان از عصاره های آلرژن برای تایید یا شناسایی محرک استفاده کرد. سطح IgE اختصاصی اندازه گیری شده می تواند( به خصوص در موارد حساسیت به چندین آلرژن) در تعیین بهترین نقطه درمان توسط ایمونوتراپی مفید باشد. اندازه گیری کل IgE می تواند به عنوان یک پارامتر اضافی جهت ارزیابی مقادیر IgE اختصاصی مورد استفاده قرار گیرد. ولیکن باید توجه داشت که توسط تعیین میزان IgE تام نمی توان یک حساسیت خاص را رد و یا اثبات نمود .افزایش IgE کل می تواند نشان دهنده ابتلا به یک انگل یا نقص ایمنی باشد.